اینترنت اشیاء ماهواره ای
با رشد روزافزون فناوری، اینترنت اشیاء (IoT) به عنوان یکی از پرکاربردترین و پرمخاطبترین فناوریهای دهه اخیر در حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات معرفی شده است. این فناوری به اشیاء پیرامون ما امکان ارتباط با یکدیگر و با شبکه اینترنت را میدهد، به گونهای که این اشیاء میتوانند دادههای خود را جمعآوری، ارسال و در برخی موارد، تصمیمات را بر اساس اطلاعات به دست آمده اتخاذ کنند.
در این راستا، اینترنت اشیاء ماهوارهای به عنوان یکی از جدیدترین توسعهها در حوزه IoT مطرح شده است. این رویکرد جدید، با استفاده از شبکههای ماهوارهای به جای زیرساختهای زمینی برای ارتباط با اشیاء، امکان ارتباط بین اشیاء در مناطق دورافتاده و بیسیم را فراهم میکند. به عبارت دیگر، اینترنت اشیاء ماهوارهای امکان ارتباط بین دستگاهها و اشیاء در مناطقی که دسترسی به زیرساختهای زمینی محدود است را بهبود میبخشد.
معماری اینترنت اشیاء ماهواره ای
معماری اینترنت اشیاء ماهوارهای (IoT) شامل دستگاههای IoT مجهز به حسگرها و محرکها، سختافزار ارتباطی ماهوارهای، صور فلکی ماهوارهای که پوشش جهانی را فراهم میکند، ایستگاههای زمینی برای رله داده، مرکز عملیات شبکه (NOC) برای مدیریت شبکه و زیرساخت ابری برای ذخیره سازی و تجزیه و تحلیل داده ها دستگاه های اینترنت اشیا داده ها را از محیط جمع آوری می کنند و از طریق مودم ها و آنتن های ماهواره ای با ماهواره ها ارتباط برقرار می کنند.
منظومه ماهواره داده ها را بین دستگاه های IoT و ایستگاه های زمینی رله می کنند و اتصال جهانی را امکان پذیر می کند. ایستگاه های زمینی به عنوان گیت بین ماهواره ها و زیرساخت های زمینی عمل می کنند، در حالی که NOC شبکه اینترنت اشیا ماهواره ای را نظارت و مدیریت می کند. زیرساخت ابری دادههای جمعآوریشده از دستگاههای IoT را پردازش و تجزیه و تحلیل میکند و از برنامهها و خدمات مختلف پشتیبانی میکند. به طور کلی، معماری اینترنت اشیا ماهواره ای اتصال و ارتباط گسترده ای را برای دستگاه های اینترنت اشیاء مستقر در مناطق دورافتاده یا غیرقابل دسترس امکان پذیر می کند.