اشیاء هوشمند

اشیاء هوشمند، به سادگی، سنگ بناهای اینترنت اشیاء هستند. آن‌ها همان چیزی هستند که اشیاء روزمره را به شبکه‌ای از اشیاء هوشمند تبدیل می‌کنند که قادرند از محیط اطراف خود بیاموزند و با آن به شیوه‌ای معنادار تعامل داشته باشند. قدرت واقعی اشیاء هوشمند در اینترنت اشیاء، از شبکه شدن آن‌ها با هم به دست می‌آید نه اینکه به عنوان اشیاء مستقل و جدا از هم باشند. این توانایی برای برقراری ارتباط از طریق شبکه، اثر ضربه‌ای دارد و به همبستگی و تعامل بسیار پیچیده‌ای بین اشیاء هوشمند ناهمگون اجازه می‌دهد. برای مثال، در سنسورهای کشاورزی هوشمند، اگر یک سنسور یک دستگاه مستقل باشد که به سادگی رطوبت خاک را اندازه‌گیری کند، جالب و مفید است، اما انقلابی نیست. اگر همین سنسور به عنوان بخشی از یک شبکه‌ی هوشمند متصل شود که قادر است به طور هوشمندانه با عملگرها برای راه‌اندازی سیستم‌های آبیاری بر اساس آن اندازه‌گیری‌های سنسور هماهنگ شود، چیزی به مراتب قدرتمندتر خواهیم داشت.

 حتی فراتر از آن، تصور کنید که مجموعه سنسور/عملگر هماهنگ به طور هوشمندانه با مجموعه‌های سنسور/عملگر دیگری برای هماهنگی بیشتر در زمینه‌ی کوددهی، کنترل آفات و غیره به هم متصل شده‌اند و حتی با یک سیستم پشتیبان هوشمند برای محاسبه‌ی پتانسیل عملکرد محصول ارتباط برقرار می‌کنند. اکنون این به یک سیستم کامل شباهت پیدا می‌کند که  قدرت اینترنت اشیاء را  آشکار می‌سازد و اتوماسیون هوشمندی را که از چنین فناوری انقلابی انتظار داریم، فراهم می‌کند.

برای اینکه برخی از این ابهامات را برطرف کنیم، در اینجا تعریفی از شیء هوشمند را ارائه می‌دهیم. یک شیء هوشمند، همانطور که در سراسر این کتاب توضیح داده شده است، دستگاهی است که حداقل دارای چهار ویژگی تعریف‌کننده‌ی زیر است (شکل زیر را ببینید):

واحد پردازش: یک شیء هوشمند برای به دست آوردن داده، پردازش و تجزیه و تحلیل اطلاعات حسی دریافت شده توسط حسگر(ها)، هماهنگی سیگنال‌های کنترل با هر عملگر و کنترل عملکردهای مختلف روی شیء هوشمند، از جمله سیستم‌های ارتباطی و برق، دارای نوعی واحد پردازش است. نوع خاص واحد پردازش مورد استفاده می‌تواند بسته به نیازهای پردازش خاص برنامه‌های مختلف، بسیار متفاوت باشد. رایج‌ترین واحد پردازش، میکروکنترلر است زیرا از نظر شکل ظاهری کوچک، انعطاف‌پذیر، برنامه‌نویسی ساده، همه‌گیر بودن، مصرف برق کم و هزینه کم، مورد توجه است.

حسگر(ها) و/یا عملگر(ها): یک شیء هوشمند از طریق حسگرها و عملگرها قادر به تعامل با دنیای فیزیکی است. همانطور که در پست های دیگر توضیح داده شد، حسگر محیط اطراف خود را یاد می‌گیرد و اندازه‌گیری می‌کند، در حالی که عملگر قادر است تغییراتی در دنیای فیزیکی ایجاد کند. یک شیء هوشمند نیازی به داشتن هر دو حسگر و عملگر ندارد. در واقع، یک شیء هوشمند می‌تواند بسته به کاربرد، یک یا چند حسگر و/یا عملگر داشته باشد.